Mensen die hun droom blijven volgen, zijn hoog te prijzen. Twee jaar werkte een groep hoe-het-zelvers in noeste volharding aan hun schooltuin, want geld was schaars. Het resultaat is van een zowel uiterste eenvoud als ultieme zeggingskracht.
Eendracht maakt zacht. Er zijn altijd mensen die door het geloofsvuur van anderen worden aangestoken. En daar startte het eigenlijk ook mee. Dat wil zeggen, het begin lag bij een lacune die wel vaker over het hoofd wordt gezien. Meestal leidt dat tot hopeloos stoplappen om zo’n gat weer te dichten. Hier spatte echter een mirakel van toevalstreffers als schitterend vuurwerk uiteen.
Praktijkonderwijs
Het Da Vinci College te Roosendaal verzorgt vmbo- en praktijkonderwijs in Horeca & Ondernemen, Techniek en Zorg & Welzijn. Ook is er Groep 8 om de overgang van basisschool naar voortgezet onderwijs te verkleinen. En er is de afdeling Praktijkonderwijs, voor circa dertig leerlingen. Voor hen is schools leren door een lager IQ en/of gedragsproblemen niet weggelegd. Daardoor dreigen de talenten die ze wel hebben, ondergesneeuwd te raken. Behalve algemeen vormende vakken zijn er vooral praktische vakken: tuin-, terrein-, dier- en plantenverzorging. Met een keet als uitvalsbasis brachten ze dat versnipperd in praktijk in de tuinen van andere Roosendaalse scholen en bij de gemeentelijke groenvoorziening.
Vervelende komma
Dat is geen ideale situatie, maar zo ging dat nu eenmaal. Met hen was ook onvoldoende rekening gehouden bij de nieuwbouw van het Da Vinci College. Die was nodig omdat de school verspreid op locaties in de stad zat. Bij een van die deellocaties woonden Jan en Claudia van Pul. Achter hun huis loopt een stuk land als een vervelende komma weg. Aangezien het geen tuiniers zijn, vroegen ze alle omwoners of die belangstelling hadden voor die laatste bochtige wortel van 2.000 m2. Allerhanden gingen in het haar, waarop de Van Puls aanklopten bij de school, en die trok meteen een kaarsrechte scheiding. Een schooltuin die leren, praktijk en begeleiding bijeenbracht, zou werkelijk fantastisch zijn! Maar, geld ontbrak, en bouwervaring.
Clusteren en klonteren
Ondertussen bood de gemeente Roosendaal tezelfder locatie een stuk grond aan waarmee ze niks deed. Vervolgens vroeg een particulier die op een aanpalend kavel paarden had grazen of de leerlingen die niet konden verzorgen. Zo bezat de Praktijkschool ineens 18.000 m2. En het clusteren en klonteren kleide gewoon door. De provincie Noord-Brabant stelde € 200.000,- ter beschikking, mét de eis dat de voornemens ruimtelijke kwaliteit moesten bezitten. De school droomde niet alleen van een klaslokaal, maar ook van kassen, een dierverzorgingslokaal en een tuin. Ze waren al op Marktplaats wezen kijken voor een keet en een kas. Maar die digitale fröbelweg was nu afgesloten: ruimtelijke kwaliteit veronderstelde een ontwerp.
Groeimodel
‘Toen kwamen wij in het spel,’ vertelt architect Ad Kil van RO&AD Architecten. ‘De link was de door ons ontworpen houten woning van Jan en Claudia van Pul. Voor het weinige geld waarover de school beschikte, kun je niet heel veel maken, daarom bedachten we een groeimodel, dat begon met een klaslokaal. Het principe was: bouwen met de hand en zonder kraan.’ Dat kon goed lukken: het college heeft tevens een houtopleiding, waardoor leerlingen praktijkervaring konden opdoen. Zeer belangrijk was de bevlogen groenleraar Rini die zijn pensioen twee jaar uitstelde en één dag per week voor de bouw werd vrijgesteld; zelf stopte hij er ook z’n weekenden en vakanties in.
Jaarlijkse bedrijfsuitje
Het project won steeds meer sympathie, en ondersteuning en sponsoring. Daarover en over de uitvoering van het project kunt u lezen in het gratis toegankelijke complete artikel van Hans de Groot, voorzien van meer foto’s en tekeningen.
