Het omringende gebied ziet er uit als alle bedrijfsgebieden in alle westerse steden: met staal beklede dozen. En ook voor het nieuwe pand van afvalverwerkers en zoutstrooidienst Abfallwirtschaft Stuttgart was niet veel budget. Toch is het anders dan anders.
Architect Cem Arat, van architectenbureau asp Architekten in Stuttgart, gebruik in een interview met Germanarchitects.com vaak het woord ‘haptisch’ als hij het over de inzet van hout heeft. Wat we met haptonomisch kunnen vertalen, hij zal er tactiel en biofilisch mee bedoelen.
De keuze van hout was hier functioneel en voor de hand liggend omdat het pand, naast een doorvoerplek voor afval en een plaats voor het reinigen van vrachtwagens, ook een zoutopslag is. Hout is, zoals ook in ons land bekend, het beste materiaal om zout in op te slaan omdat het tegen de agressieve chemische invloed van zout bestand is.
De architect had verschillende uitdagingen, waaronder een onhandig plot waarop toch grote vrachtwagens en zoutstrooiers makkelijk moesten kunnen manoeuvreren (opgelost door het gebouw ‘doorrijdbaar’ te maken) en bewoning nabij (het bedrijventerrein grenst aan berg aan de voet waarvan mensen wonen, met daar achter bos). Dat werd opgelost met een (houten) geluidwerende wand. Doordat de bovenbouw, bekleed met polycarbonaat, lijkt te zweven boven de houten, haptische, onderkant is er tussen de standaard-bebouwing toch iets bijzonders komen staan.
